STOERE MANNEN, STERKE VERHALEN: HENK VAN STRATEN OVER ZIJN PUNKINVLOEDEN

Aanstaande donderdag vindt in Brebl een nieuwe editie van het muzikaal-literaire evenement Stoere Mannen, Sterke Verhalen plaats. Dit keer staat de avond in het thema van punk. Een van de gasten is Henk van Straten, schrijver voor onder andere de Volkskrant en Vrij Nederland. Deze week was hij ook nog te gast bij De Wereld Draait Door om zijn nieuwe boek Berichten uit het Tussenhuisje te promoten. Voor die reeks kwaliteitsromans en bijzondere columns was Van Straten zanger in een hardcore-punkband. We stellen Henk als opwarmer voor donderdag alvast een aantal korte vragen over de punkinvloeden in zijn leven.

Op welke manier heeft je punkverleden je schrijven beïnvloed?

De rol van de buitenstaander - een punker staat buiten de mainstream muziek, als het ware -  werkt door in mijn schrijverschap. Ik voel me altijd de vreemde eend in de bijt. Soms is dat vervelend, maar soms ook leuk. Bovendien is de DIY-mentaliteit van de punkscene handig. Gewoon zelf de touwtjes in handen nemen en organisaties aanspreken of aanschrijven.

Haal je op dit moment nog steeds inspiratie uit punk voor nieuw werk?

Nee joh. Gewoon uit het het leven zelf.

Heeft de Nederlandse literatuurwereld genoeg punk in zich?

Ligt eraan wat je eronder verstaat. Een beetje meer agressie en acuut engagement zou wel cool zijn. Niet dat ik dat doe of heb, hoor. Maar de meeste punk heeft dat trouwens ook niet meer.

Moet je zelf punk zijn om punk op een geloofwaardige manier te verwerken in je schrijven, of kan iedereen punk verwerken in datgene wat hij of zij doet?

Tuurlijk moet je een beetje punk zijn. Een soort middelvinger-gevoel moet je gewoon meenemen in alles wat je doet. Fuck it, ik doe het wel op mijn eigen manier. Zoals ik bijvoorbeeld gewoon zelf mijn dagelijkse stukjes ging publiceren, aangezien de kranten ze niet willen.

Waar voel je je meer thuis, in de punkscene toen je nog in je band speelde of nu als schrijver in de literaire wereld?

Dat is wel een beetje hetzelfde geloof ik. In de punkscene waren we niet echt groot of relevant en nu als schrijver opereer ik ook nog wel in de marge, hoewel dat wel aan het veranderen is. Ik kan die rol van underdog misschien niet echt meer claimen.

Toen je nog in een punkband speelde kon je jezelf natuurlijk helemaal onderdompelen in punk, als schrijver gaat dit waarschijnlijk minder vanzelf. Mis je dit? En moet je meer je best doen om zelf punk te blijven?

Neh, toen was ik ook gewoon onzeker. Nu ook nog. Ik mis vooral het tourbusje van de band, het intensief optrekken met mijn vrienden.

Waren de songteksten die je schreef ook al literaire punk? Of ben je daarna pas echt gaan schrijven?

Die waren vaak tenenkrommend, maar je zag al wel een soort hang naar zingeving, verwondering, de onmogelijkheid van het bestaan.

Voel je je nog steeds verbonden met de nieuwe punkscene?

Geenszins. Ik heb ook geen idee wat er gaande is. Als ik iets hoor denk ik meestal: o ja, dat weer, een kopie van een kopie van een kopie. Ik word al echt een cynische oude lul.

Op 29 maart vindt Stoere Mannen, Sterke Verhalen: punk-editie plaats in Brebl. Naast Henk van Straten zullen ook journalist en presentator Leon Verdonschot en punkband Dowzer hun opwachting maken. Voor meer info en kaartverkoop, ga naar deze link.

Dit vind je misschien ook leuk