“We stonden ergens voor” — oud-kraker Jan-Frank over de Piersonrellen, toen en nu

| Belinda Limani

Februari 1981. In de Piersonstraat in Nijmegen barst een confrontatie los die landelijk nieuws wordt. Tanks rollen door de stad, de ME vuurt traangasgranaten af, en achter geïmproviseerde barricades proberen krakers stand te houden. Het is een van de heftigste krakersrellen van de jaren 80. Midden in het tumult: Jan-Frank, destijds begin twintig, inmiddels 66 jaar en bewoner van een ooit gekraakt pand.

Wat leidde tot de rellen?

De aanleiding: gemeentelijke plannen om veertien sociale huurwoningen in de Piersonstraat te slopen voor de aanleg van een parkeergarage. Nijmegen was in die jaren een stad vol spanningen met hoge jeugdwerkloosheid, veel leegstand en een groeiende kraakbeweging. “Het was de tijd van ‘No Future’. We moesten zelf onze toekomst maken,” zegt Jan-Frank. “Dus we kraakten, we knapten huizen op bouwden, we vergaderden, en daarna gingen we naar het kraakcafé.”

Wat begon als een lokale actie groeide uit tot een stad breed verzet, mede dankzij de inzet van lokale radiozender Rataplan en het uitroepen van de ‘Vrijstaat de Eenhoorn’. “Het ging niet alleen om die veertien huizen. Het ging om verbinding, om de stad, om laten zien dat het anders kon.”

Wat zijn de Piersonrellen?

In de vroege ochtend van 23 februari 1981 begon de grootschalige ontruiming van de gekraakte woningen aan de Piersonstraat. De actie volgde op weken van protest tegen de voorgenomen sloop van veertien sociale huurwoningen om plaats te maken voor een parkeergarage. De krakers, gesteund door buurtbewoners en sympathisanten, hadden de wijk omgebouwd tot een vesting met barricades, uitkijktorens en voedselvoorziening. Wat volgde was een gewelddadige confrontatie waarbij de overheid tanks inzette, traangas gebruikte en scherpschutters paraat had. De wijk werd omsingeld, mensen werden verdreven van de geweldloze blokkades en alle woningen werden met grof geweld ontruimd. De rellen lieten diepe sporen achter in de stad en in het geheugen van wie erbij was.

Lees meer

Een organische chaos

Jan-Frank herinnert zich de dagen voor de ontruiming als opwindend en intens. “Er was spanning, natuurlijk ook angst. Maar mensen kwamen toch. Ze gingen niet naar school of werk, maar naar de Pierson.” Hij zelf had een bijzondere rol: “Ik had zo’n oude Spijkstaal elektrowagen waarmee ik bouwmaterialen voor de barricades ophaalde. We hadden vier barricades. Op de mijne, de Pierson-barricade, bouwden we op een dakkapel met deuren een soort schutting tegen de traangasgranaten.”

Tanks, ja - de overheid pakte hard uit. Meer dan 2.000 politieagenten en militairen werden ingezet, inclusief pantservoertuigen en helikopters. “Er werd gezegd dat er geschoten mocht worden als we molotovcocktails zouden gooien.” vertelt Jan-Frank. De spanning, de tanks die dichterbij kwamen… Aan alles was te voelen: dit is serieus. “Ja, die tijd op de barricade, dat is me goed bijgebleven.”

De kracht van verbinding

Volgens Jan-Frank was er geen strak plan of hiërarchie. “Het was een spontane actie, een organische chaos. Iedereen kende elkaar een beetje. Er waren feministische groepen, antimilitaristen, buurtbewoners. En die verbonden zich op de Piersonstraat.”

Die verbondenheid, daar draait het nog steeds om, benadrukt hij. “Mensen zeggen vaak: dat was toen, dat kan nu niet meer. Maar de behoefte is er nog steeds. Kijk naar de demonstraties voor Gaza of Extinction Rebellion op de A12. Daar kom ik weer oude actievoerders tegen. Veel zijn al gepensioneerd, maar nog altijd betrokken.” Hij noemt het een soort ‘spirit’ die bij Nijmegen hoort. “We hebben hier nooit een sterke partijpolitieke- of vakbondstraditie gehad, maar links Nijmegen had wel een eigenzinnig, beetje anarchistisch karakter. Dingen ontstaan hier gewoon. En groeien dan.”

Tegen de stroom in

Het verhaal van de Piersonrellen krijgt steeds meer aandacht - van podcasts en documentaires tot een aankomende uitzending van Omroep MAX. Ook verscheen er recent een brochure, geschreven door een voormalige generaal majoor van de marechaussee, waarin de gewelddadige ontruiming wordt verdedigd. “Ze zeggen dat er 700 mensen binnen de barricades waren, maar dat is zwaar overdreven.” Wat hij wil rechtzetten in het publieke geheugen? “Dat we geen relschoppers waren. Ja, we gooiden stenen. Maar niet om te verwonden - we stonden ergens voor. En dat wilden we verdedigen.”

©Edwin Smits
 

Een spiegel voor nu

Bij de vraag of de situatie van toen lijkt op nu, denkt hij even na. “Het is anders,” zegt hij. “Toen hadden we veel leegstand, maar ook ruimte om ons eigen ding te doen. Nu wordt elk leeg pand strak beheerd. Maar de onvrede is groter dan ooit: over wonen, over klimaat, over oorlog. Maar we zitten, ieder achter z’n eigen computer, ons boos te maken. We voelen ons alleen staan met onze zorgen en verdriet over wat er op de wereld gebeurt.” Jan-Frank maakt zich zorgen. “Er is een psychische crisis. Mensen verstikken in hun eentje achter hun scherm. Burn-outs, depressies. We weten niet meer dat het ook anders kan. Maar ik zie iets gebeuren. Die behoefte aan verbinding is terug.”

Nijmegen, 45 jaar later

Volgend jaar is het 45 jaar geleden sinds de Piersonrellen. “De Pierson leeft nog,” zegt Jan-Frank. “Onlangs hadden we een reünie. Honderd mensen, allemaal oud-krakers. Sommigen zijn ver gekomen, in de media, in de bouw, in de politiek. Maar we herkennen elkaar. Het gevoel van toen, dat is er nog.”

Nijmegen heeft volgens hem een eigen smoel behouden. “Het is progressief, maar niet dogmatisch. Rommelig, chaotisch, eigenwijs. Dat is een kracht. En ik geloof dat als we iets kunnen leren van toen, het is dat verandering niet komt uit partijen of beleidsnota’s. Maar uit mensen die samen iets doen.” Zijn boodschap aan de jeugd? “Ga weer samen ergens voor staan. Verbind je, ga de straat op. De wereld verandert pas als je beweegt.”

Meer weten? Lees meer over de geschiedenis van Nijmegen op deze pagina, of bekijk verdiepende artikelen zoals Het Rode Nijmegen, Pantserwagens in de Piersonstraat en Andere Tijden over de Piersonrellen.

 

Fotografie: Edwin SmitsHenk Beenen, Archief Gemeente Nijmegen

Dit vind je misschien ook leuk...