Documentaire ‘Nijmegen, zo mooi als het was’ – wat verloren ging en wat bleef

| Luus Veeken

Al enige weken draait in LUX de documentaire van Kees Moerbeek, Nijmegen, zo mooi als het was. Met zeldzame, fraai ingekleurde historische beelden van Nijmegen wekt de film het verleden tot leven – een stad vol grandeur met markante gebouwen, statige gevels en sierlijke ornamenten. Tegelijkertijd laat de documentaire ook de keerzijde zien, met indringende beelden van vervallen wijken, armoedige huizen en bewoners in haveloze kleding. Deze combinatie van nostalgische schoonheid en schrijnende realiteit geeft een genuanceerd beeld van het Nijmegen van weleer. Veel van de gebouwen en taferelen zijn inmiddels verdwenen: gesloopt, gebombardeerd, van ellende ineengestort, of door modernisering voorgoed veranderd – en niet altijd ten goede. IntoNijmegen ging op bezoek bij maker Kees.

Alle foto’s heeft Kees met uiterste precisie ingekleurd. Elk onderdeel bewerkt hij met een digitaal penseeltje achter zijn computer – geduldig en nauwgezet. Afhankelijk van de foto kost dat gemiddeld een dagdeel per afbeelding, maar soms werkt hij er zelfs drie weken aan voor hij tevreden is. Twee minuten film betekent al gauw acht uur werk. “Het selecteren, ordenen, bewerken en inkleuren van de foto’s is monnikenwerk”, zegt een zichtbaar gepassioneerde Kees, “maar ik vind het fantastisch om te doen.” 

Obsessie

Een voorbeeld van zo’n arbeidsintensieve foto toont de gevolgen van het bombardement in het hart van de stad: gapende gaten, een wirwar van puin, afgebroken kerktorens, resten van muren en hologige ramen. Kees legt de originele zwart-witfoto naast de ingekleurde versie. “In zwart-wit registreer je een zekere afstand: het laat je tamelijk onverschillig. Maar ingekleurd komt het veel harder binnen.” Wat een werk, wat een toewijding! Goed beschouwd is het geen hobby meer, en ook geen werk – maar, zoals Kees zelf zegt, 'een obsessie'.

Laten zien hoe het was

Er zijn al genoeg boeken over de geschiedenis van Nijmegen, maar ik wil mensen gewoon met hun eigen ogen laten zien hoe het was. En in kleur is het zoveel rijker”, verklaart Kees zijn motivatie voor de monnikentaak.  Hij heeft inmiddels een hele reeks ingekleurde fotoboeken over Nijmegen vervaardigd. “Al die bedrijvigheid: de gasfabriek op de plek van het huidige politiebureau, de veemarkt op wat nu het Joris Ivensplein is, de boterfabriek aan de Weurtseweg, de Honigfabriek, allemaal gewoon in de stad. Dat is nu niet meer voor te stellen.” Kees schudt weemoedig zijn hoofd. 

Blow-up

Op YouTube heeft Kees zijn eigen kanaal met 1300 volgers: Nijmegen zo mooi als het was. Door zijn ingekleurde historische foto’s ook op film vast te leggen, neemt hij een nieuwe rol aan, die van regisseur. “Bij foto’s bepaalt de kijker zelf waar zijn aandacht naartoe gaat, maar bij film bepaal jij dat als maker. Film is dwingender”, legt Kees uit. “Zo zag ik bij het uitvergroten van een foto ineens een man achter een raam. Die zit daar al vijftig jaar naar buiten te staren en helemaal niemand had hem ooit opgemerkt. Dan zoom ik in op dat tafereel en in die blow-up ziet de kijker de man opeens óók”. Hij probeert ook altijd te achterhalen wie de personen op de foto’s zijn. “Soms lukt dat, soms niet. Kijk, dat vind ik nou leuk”, glimlacht hij. Bijpassende muziek kiest hij zorgvuldig, waarbij de muziek het ritme van de beelden bepaalt.

Maquettes

Nijmegen kende als vestingstad meerdere stadspoorten, maar bij latere staduitbreidingen zijn die – helaas – bijna allemaal afgebroken. Omdat er in die tijd nog geen foto’s waren, heeft Kees de poorten eigenhandig nagebouwd voor zijn film: niet op ware grootte, maar als maquette, op basis van tekeningen en beschrijvingen. Zo zie je bijvoorbeeld dat boven elke stadspoort een poortwachterswoning zat. Iedere avond om tien uur sloot de poortwachter de poort. Wie te laat was, kon alleen tegen betaling nog naar binnen. Zonder geld betekende dat een nacht buiten de stadsmuren, als een zwerver. Ook de Belvedère uit die tijd heeft Kees kundig nagebouwd. In de film smelten de maquettes moeiteloos samen met de omgeving.

Pop-upboeken

Voordat Kees zich toelegde op het inkleuren van historische foto’s vervaardigde hij pop-upboeken, je weet wel, van die boeken waar bij het openslaan een kasteel, raket of vleermuis omhoogspringt. Bijzondere en ingenieuze bouwwerkjes, een lust voor oog en brein. Zo ontwierp hij eens een kubus waaruit tot je verrassing dieren als een slang, een tijger en een aap tevoorschijn komen.

In opdracht van het beroemde Universal Studios in Los Angeles ontwierp hij ooit een pop-upboek over Hitchcock. Elke pagina brengt een van diens films tot leven zoals Psycho, The Birds, Vertigo. Het was tijdens dat project dat Kees zich het inkleuren van foto’s eigen maakte. En toen hij eenmaal het verbluffende effect ervan zag, was hij verkocht – de obsessie was geboren. 

Onverwacht maar overduidelijk succes

Tot nu toe trok de documentaire al zo’n 4800 bezoekers, terwijl vooraf werd ingeschat dat hooguit 500 mensen geïnteresseerd zouden zijn. Het is tot nu toe de best bezochte film in LUX dit jaar. Zelfs nu, op een gewone doordeweekse middag, is de zaal meer dan halfvol – terwijl de film al weken draait. Een onverwacht, maar overduidelijk succes.

Het moet gezegd worden: het succes van de documentaire verrast zelfs de meest doorgewinterde filmkenners. Wie had gedacht dat zoveel mensen zich zouden laten raken door beelden van een stad die niet meer bestaat én die tegelijkertijd nog altijd voortleeft in het collectieve geheugen? Misschien is het precies die mix van nostalgie en vooruitgang die zo aanspreekt: stilstaan bij wat verloren is gegaan, en de herinneringen koesteren die zijn gebleven.

In de tijd verdwaald

Ondertussen werkt Kees alweer aan zijn volgende productie. “Er zitten tenslotte 24 uur in een etmaal”, grapt hij. Die film met de titel Nijmegen, in de tijd verdwaald, zal rond Kerstmis in LUX in première gaan. Houd de filmagenda in de gaten!

Wil je zelf ook de film zien? Check dan de agenda van de LUX. Meer informatie over Kees Moerveek vind je op: http://www.keesmoerbeek.com

 

Fotografie: Edwin Smits

Dit vind je misschien ook leuk