Filmmaker Cato Andersen Roëd bij Go Short

Cato maakte een bijzondere film over haar opa’s liefdesbrieven

| Lunya van Wunnik

In haar eerste film ‘Opa’s Love Letters’ gaat filmmaker Cato Andersen Roëd (28) op zoek de filosofie achter ware liefde. Samen met haar opa Bert Schaerlaeckens (96) gaat ze in gesprek over zijn bijzondere en levenslange liefdesverhaal met haar oma, waar hij tijdens de oorlog drie jaar lang overzees brieven naar schreef. 

Wat begon als een persoonlijk projectje ter herinnering aan haar opa eindigde in een bijzondere film die draait in de bioscoopzaal. Op zondagmiddag 27 maart wordt Cato’s film voor het eerst gepresenteerd tijdens het Go Short filmfestival in de LUX. Haar korte film van vijfentwintig minuten is onderdeel van het talentenprogramma ‘Homegrown’ – waar bijzondere films uit regio Nijmegen worden vertoond. Het publiek zit vol met haar vrienden en familie met als belangrijkste gast natuurlijk haar opa zelf. 

Na afloop is het publiek erg geraakt door het pure verhaal van Cato en haar opa. In de beelden is te zien hoe ze samen op een kwetsbare manier in gesprek gaan over de liefde en zijn ontmoeting met haar oma, waar hij tijdens de oorlog overzees liefdes brieven naar schreef. “Het is zo bijzonder om iets te maken wat mensen raakt”, vertelt ze. “Dat is echt een bizarre ervaring.” Ze vertelt ons hoe haar film ‘Opa’s Love Letters’ tot stand is gekomen. 

Een fragment uit de film 'Opa's Love Letters'. 

 

Een bijzondere band

Na haar bachelor filosofie neemt Cato een tussenjaar en besluit ze aan de slag te gaan als pgb-zorgverlener. Een van de ouderen waar ze voor zorgt is haar 96-jarige opa Bert Schaerlaeckens. Iedere week gaat ze één dag bij hem langs om voor hem te zorgen. Dit geeft de twee de kans om elkaar steeds beter te leren kennen en een diepe band op de bouwen. “We kwamen erachter dat we het stiekem erg goed met elkaar kunnen vinden”, vertelt Cato met een glimlach. Ondanks zijn leeftijd is haar opa nog erg goed van geest waardoor de verhalen die hij vertelt levendig en helder zijn. 

Al snel vertelt haar opa Cato over oorlog en de buitengewone ontmoeting met haar oma. Hij werd tijdens de tweede wereldoorlog namelijk uitgezonden naar Indonesië om daar te vechten. De Nederlandse mannen waren toentertijd wel drie jaar lang verwijderd van hun thuis. Om toch wat houvast te hebben, wisselen veel van hen brieven uit met een penmaatje. “Mijn opa en oma hadden elkaar nog nooit in het echt ontmoet maar schreven jarenlang lang hartstochtelijke brieven naar elkaar. Het klikt meteen tussen die twee”, vertelt Cato. 

Haar film begon dus oorspronkelijk als klein projectje om de mooie herinneringen en het beeld van haar opa te kunnen bewaren. Zo begint Cato met het maken van opnames waarin hij urenlang verteld. Ook gaan ze in gesprek over het liefdesleven van Cato zelf. “Hij gaf mij veel wijs advies. Ook ging ik mezelf steeds meer afvragen of een levenslange liefde nog wel bestaat een deze tijd.”

 

Cato Andersen Roëd (28) en haar opa

Van herinnering tot verhaal  

Al snel vertelt Cato een vriend van haar, Daan Jongbloed (37), over de opmerkelijke gesprekken met haar opa. Daan is filmmaker en heeft daarnaast ook al veel ervaring met het maken van portretten. “Zijn eerste reactie is meteen: dit moeten we vastleggen op film”, vertelt Cato. Hij besluit een middagje mee te gaan naar opa Bert en hun gesprekken te filmen. 

“Ik was totaal niet voorbereid op in beeld komen. Het hele proces is compleet spontaan tot stand gekomen”, vertelt ze. Uiteindelijk zijn ze een paar uurtjes bezig geweest met het filmen. Tijdens het maken van de beelden hadden ze een duidelijk doel voor ogen. “We deden dit voor opa en de mensen die zijn verhaal willen herinneren.”

Toen Cato de film voor het eerst in zijn geheel zag, was ze ontroerd. “Ik zag het complete plaatje en dacht meteen: wauw, dit is precies wat ik wilde.” Ze toont de film voor het eerst in een intieme setting met haar ouders, broer en opa. “We zaten met z’n allen in de woonkamer voor de tv. Het was een bijzondere en emotionele ervaring om zo met elkaar te kunnen delen.”

Vlak daarna organiseert Cato een mini première voor wat vrienden. Ook dit keer reageren mensen geëmotioneerd. “Mijn vrienden zeiden meteen dat ik iets met de film moet doen.” In november, drie maanden na het filmen, besluit ze dan ook om ‘Opa’s Love Letters’ op te sturen naar het filmfestival Go Short. 

De zoektocht naar ware liefde (en film)

Cato is erg dankbaar voor de mooie, vastgelegde herinnering aan haar opa. “Het verhaal is puur. De vragen zijn direct, eerlijk en totaal niet bang.”  Ook vindt ze de zoektocht naar antwoorden over ware liefde erg waardevol voor zichzelf. En of ze de liefdebrieven van haar opa en oma inmiddels al gelezen heeft? “Ze liggen nu op zolder en niemand zal ze openen tot mijn opa niet meer leeft”, vertelt ze met een glinstering in haar ogen. 

Ze is in het najaar begonnen aan haar master Humanistiek maat heeft zeker nog grootse filmplannen voor de toekomst. “Het lijkt me superleuk om meer de toen met het maken van documentaires. Ik vind het interessant om in gesprek te gaan met mensen en meer over ze te leren.” Hoe ze dit wil bewerkstelligen weet ze nog niet zeker. “Als film het beste werkt dan doe ik het zo.”

Tegen andere met een grote droom wil ze graag zeggen dat je het vooral gewoon moet doen. “Je ziet zo vaak allemaal obstakels. Toch is het belangrijk om dan gewoon door te gaan. Iedere handeling helpt je weer om jezelf in de goede richting te duwen. Ook moet je schijt hebben aan de mening van anderen die soms demotiverend kan zijn. Deze wijze woorden hebben mij geholpen bij de reis die ik heb gemaakt.”

Benieuwd naar ‘Opa’s Love Letters’? Bekijk de film via deze link.

Fragment uit 'Opa's Love Letter'

Dit vind je misschien ook leuk: