Filmimpressie: One Battle After Another – Satire, actie en de echo van een revolutionair verleden

Nog voordat de openingscredits in beeld verschijnen, zit je al midden in de film One Battle After Another. Een jonge vrouw van kleur beweegt zich vastberaden door een onbestemde omgeving, begeleid door zware muziek uit de luidsprekers – harmonieus, maar dreigend. Door haar guerrillapetje begrijp je meteen: dit gaat over verzet, over strijd. We zien opgejaagde migranten. Welkom in de Verenigde Staten van nu.

Idealen, verzand in apathie

In deze film van regisseur Paul Thomas Anderson (Magnolia, The Master, Phantom Thread) leeft de uitgebluste revolutionair Bob (Leonardo DiCaprio) teruggetrokken uit de maatschappij, weggezonken in een verdovende roes.  Zijn enige gezelschap is zijn dochter Willa (Chase Infiniti). Ooit was hij lid van French 75, een revolutionaire groep idealisten, maar intussen is hij afgegleden tot een gezapige, drugsgebruikende alleenstaande ouder. Zijn vrouw en medestrijdster Perfidia (Teyana Taylor) – de activiste uit de openingsscène – heeft hem en hun dochter Willa abrupt verlaten. Ze verkoos de revolutie boven het moederschap. 

Van stilstand naar actie

Achtergelaten met hun dochter Willa wentelt Bob zich zestien jaar lang in verdriet, verbittering en passiviteit. Zijn dagen verglijden met drank, joints, op de bank hangen en eindeloos turen naar oude zwart-wit revolutiefilms op zijn televisiescherm, vastzittend in een tijd die allang voorbij is. Willa, levenslustig en zelfstandig, is zijn tegenpool. Ze kijkt met nauwelijks verhulde minachting naar de man die zich van de wereld heeft afgezonderd.  Hun band mag dan wankel zijn, Bob komt direct in beweging wanneer Willa in een levensgevaarlijke situatie verkeert.

Op dat moment verandert de film in een actiethriller. Bob’s verdwenen scherpte – aangetast door jaren van verdoving en stilstand – wordt schrijnend zichtbaar. Hij kan de sleutelzin niet meer uit zijn geheugen opdiepen om zich als lid van French 75 telefonisch te identificeren. Een cruciale misser in een wereld waar elke vergissing dodelijk kan zijn.  

Genadeloze satire, serieuze onderlaag

De film drijft de spot met de verschillende ideologische kampen: revolutionairen vormen een wanordelijke verzameling quasi-rebellen, de politie bestaat uit klungelige machtswellustelingen, en de racistische extremisten worden opgevoerd als een potsierlijke upper-class geheime kring van uitverkorenen die zichzelf de “Christmas Adventure Club” noemen. Sean Penn zet het personage Lockjaw – kolonel in de repressieve gemilitariseerde politiemacht – neer als klassieke schurk, maar met een twist. Zijn sociale onbeholpenheid en hunkering naar erkenning maken hem onbedoeld lachwekkend. 

De overdrijvingen geven het verhaal een komische draai, maar zijn ook genadeloos: niemand blijft buiten schot, zelfs de hoofdpersonen niet. Tegelijkertijd merk je dat onder al die grappen een serieuze onderlaag schuilgaat: witte-mannen superioriteit, discriminatie, macht en geweld met een seksuele ondertoon, omgekeerde genderrollen.

Uitstekende film, ondanks wat mager plot 

De plot is misschien wat dun, maar stevig genoeg om een uitstekend gemaakte film te dragen. De beeldtaal is sterk en de montage met ritmische afwisseling houdt je voortdurend geboeid: versnelling bij actie, vertraging voor emotionele ademruimte. Hard cuts van scène naar scène geven een enorme vaart. Geweld sluimert op de achtergrond, vooral gesuggereerd, zelden expliciet. Het sound design sluit perfect aan, soms dreigend, dan weer lichtvoetig, altijd trefzeker. 

Opvallend in deze tijd waarin computer-gegenereerde beelden en (digitale) stuntdubbels de standaard zijn, is dat deze film zonder digitale effecten werd gemaakt, met alle stunts door de acteurs zelf uitgevoerd. Ook in de martial-arts scènes van Infiniti zie je de actrice zelf in actie. Deze aanpak maakt de beelden bijzonder authentiek. Neem die car chase... de verlaten, heuvelachtige Californische highway, de verraderlijke bochten, de duizelingwekkende snelheden. Adembenemend om naar te kijken – je bent geen toeschouwer, je bent erbij.

Het acteerwerk draagt evenzeer bij. Zo overdrijft Sean Penn als kolonel Lockjaw zijn mimiek wat, met opvallende ticks en al – een ironische overdrijving die wonderwel past bij de toon van de film.

Mix van genres

De genre-mix van satire, thriller en psychologisch drama maakt One Battle After Another tot een eigenzinnige film. Alleen aan het slot verwatert dat een beetje: waar de film lange tijd een spannende balanceeract tussen genres is, kiest de regisseur uiteindelijk voor een conventionele car chase. Hoe fraai uitgevoerd ook, het kost nu eenmaal tijd, waardoor de film nét te lang aanvoelt.

Sprankelende, thematisch scherpe film 

De film laat je achter met een meeslepende filmervaring: One Battle After Another is sprankelend, vlot en meeslepend. Serieuze eigentijdse thema’s zijn luchtig verpakt in een eigenzinnige mix van genres. Thematisch raak, verassend, visueel en auditief indrukwekkend. Echt een aanrader.

Ben jij benieuwd naar de speeltijden van de film One Battle After Another in LUX? Check dan hun filmagenda.