Down The Rabbit Hole: dag 3

Vandaag is alweer de derde en laatste dag van Down The Rabbit Hole. Het is nog een stuk warmer dan op de eerste twee dagen en de hete zon schijnt op de gebruinde schouders van de festivalgangers. Aan de gezichten af te lezen, kun je zien dat veel mensen inmiddels een beetje moe zijn. Op de camping kruipen mensen aan het eind van de ochtend langzaam hun tentje uit. Er wordt hier en daar een BBQ aangestoken om wat worstjes op de grillen. Er hangt een gemoedelijke sfeer na een heel weekend met elkaar doorgebracht te hebben. Mensen groeten elkaar goedemorgen of lenen ontbijtspulletjes uit aan hun buren. 

De Nederlandse indierock bent Klankstof opent de ochtend met hun rustgevende maar toch ook opwekkende muziek. “Deze is voor iedereen die al een beetje wakker is”, roept zanger Koen van de Wardt door zijn microfoon. Het publiek joelt. Ze spelen een van hun nieuwe singels ‘Disguiser’, een nummer die ze voor het eerst live spelen. De gitarist verruilt zijn instrument voor en synth, waardoor de de muziek een dromerige sfeer krijgt. Vooraan in het publiek worden er flikkerende sterretjes aangestoken die meebewegen op de muziek. Na dit fijne optreden voelt het publiek zich weer klaar voor de rest van de dag. 

Luisteren is zilver, spreken is goud

Aan het water ligt de ‘speakers corner’ waar je achterover kan hangen op een van de fijne bankjes om te genieten van een bijzondere spreker of wat rustige muziek. Een heerlijke plek om even tot rust te komen. Op het dak van de corner draaien gekke, gekleurde paraplu’s. De verhalen worden tijdens het festivalweekend gepresenteerd door hosts Eva Crutzen en Yvonne van Eerenbeemt. Hier krijgen de festivalgangers de kans om iets te laten horen of te vertellen wat je bezighoudt. Want ‘luisteren is zilver, spreken is goud’ is het motto van Down The Rabbit Hole. Je eigen podium dus. Op zondagmiddag speelt er een man rustige deuntjes op de gitaar terwijl het publiek geniet van het prachtige uitzicht. 

Ook is er op het festivalterrein, dicht bij de ingang, een plek voor kunstenaars om hun werk te presenteren. Links in de hoek staat er een achtbaan die gekke voorwerpen vervoert. Onder de achtbaan vind je een ingang met de tekst: ‘maak hier je eigen kunst.’ Middenin het kunstwerk staan er dan ook mensen die druk in de weer zijn met verf en andere materialen. 

Naast de grote podia in de openlucht, heeft het festival ook een paar verbogen ‘clubs’ waar je naar binnen kan gaan om er lekker op los te dansen. Zo heb je the barn: een oude boerderij waar DJ’ techno’s draaien. Het is middag maar hier lijkt het net nacht. Het staat vol met dansende mensen en daarboven schitteren blauwe en rode lampen in de duisternis. 

Dit is een noodgeval

De band Goldband is misschien wel de grootste act van de dag, of zelfs van het hele festivalweekend. Er komt een publiek op af dat nauwelijks te bevatten is met het blote oog. Wanneer ze het nummer ‘Noodgeval’ spelen, zingt iedereen mee. Dit bekende nummer wat vaak gedraaid in het uitgaansleven. “Dit is een noodgeval, help me uit de brand. Dit is een noodgeval, ik heb het niet meer in de hand.”, klinkt er over het festivalterrein. 

Daarna zingt de drieëntwintigjarige Girl in Red op het Teddy Widder podium, de plek waar ik dit weekend toch wel het meeste tijd heb doorgebracht. Ze vertelt het publiek dat ze een beetje ziek is maar dat ze toch graag wil optreden. Ook is ze nog erg jong maar dit is beide totaal niet te merken want ze zing het dak er af en springt erop los. Ze vindt het belangrijk dat het publiek het ook leuk heeft een meedanst op haar muziek. “Somehow having fun is not cool anymore. Fuck that, have fun.” Tijdens het laatste nummer ontstaat er een ‘wall of death’. Het publiek splits zich in twee helften terwijl ze zangeres hier doorheen loopt. Vervolgens loopt het publiek op elkaar in zodat er een grote moshpit ontstaat. Een knallende afsluiter van een knallend optreden. De zondag is gevuld met allemaal getalenteerde vrouwelijke artiesten.

Naast Girl in Red treedt ook Phoebe Bridgers op. Met een prachtig en sprookjesachtig decor is het podium bijna niet meer te herkennen. Achter de zangers zie je allemaal bergjes met huisjes en een mooie sterrenhemel. De visuals veranderen mee met de muziek. Ook de zangeres St. Vincent zet een bijzondere show neer. Met hun matchende outfits lijkt het alsof de band zich in een scène uit een klassieke film begeeft. “Dit nummer is voor het Amerikaanse Hooggerechtshof”, schreeuwt ze als de band het nummer Cheerleader inzet. “We need fucking human rights.”

Het festivalweekend wordt goed afgesloten met de indieband The War On Drugs. Ze zingen hun nieuwste hits zoals ‘I Don’t Live Here Anymore’. Met een voldaan en fijn gevoel verlaat ik samen met veel anderen het festivalterrein. Dankbaar voor de mooie muziek en de fijne ontmoetingen wacht ik smachtend op Down The Rabbit Hole 2023.  

Fotografie: Henk Beenen