Ga naar inhoud

Cursus Première bij LUX: een geheim filmclubje vol filmliefhebbers

| Simone Vos

Je zou het een soort kortlopende filmclub kunnen noemen: mensen die graag naar art house films gaan en er daarna nog over willen napraten. Een gat in de markt, moet LUX hebben gedacht. Het riep de Cursus Première in het leven. Zo’n vijftig mensen zitten hierbij iedere twee weken op maandagavond vol spanning in de bioscoopzaal te wachten op de film die filmdocent Mark Meuldijk voor hen heeft gekozen. Deze keer: Styx.

Driekwart van de  zaal zit vol, met filmliefhebbers van alle leeftijden. Het overgrote deel is vrouw. ‘Het doel van deze film is om de kijker wakker te schudden’, vertelt Mark voorafgaand aan de film. Hij heeft Styx inmiddels al vier keer gezien. ‘Ik daag jullie uit te kijken naar de beelden die de regisseur heeft gebruikt, hoe hij de personages in beeld brengt. Waarom gaat deze vrouw in godsnaam in haar eentje naar Ascension Island zeilen?

Styx

Styx vertelt het verhaal van een Duitse vrouw die besluit om in haar eentje vanaf Gibraltar naar het Ascension Island te zeilen. Onderweg wordt ze geconfronteerd met een schip vol vluchtelingen en zie je als kijker hoe ze steeds meer in twijfel raakt of ze mensen kan redden en hoe.

 

Knus in de bios

Na afloop van de film is het tijd voor de nabespreking. Met een drankje erbij komen de cursisten allemaal wat dichterbij de filmdocent zitten. Die staat vooraan in de bioscoopzaal. Er heerst een knus gevoel in de zaal, alsof er een geheim genootschap is samengekomen. Iedereen die aanwezig is, is duidelijk erg geïnteresseerd in de film en de uitleg die Mark geeft. ‘Ik heb wat beelden uitgekozen die wat mij betreft duidelijk boven de film uitstijgen’, zegt hij. Hij laat een aantal fragmenten en een interview met de regisseur Wolfgang Fisher zien. Ook heeft hij recensies en diverse artikelen geprint, die de bezoekers mee naar huis kunnen nemen.

Vragen uit de zaal

De filmdocent beantwoordt de vragen die uit de zaal komen, maar geeft ook toe dat hij niet altijd weet wat nou precies de bedoeling van de regisseur is met bepaalde beelden. Vrije interpretatie, noemt hij dat. Vaak komt er vanuit de zaal instemmend geluid, of een hele duidelijke mening. Conclusie van deze film is: de film geeft je als kijker een ongemakkelijk gevoel. Doordat je voortdurend de hoofdpersoon volgt en vanuit haar perspectief alles ziet gebeuren, voelt het soms alsof je met haar mee gluurt. Daardoor lijken sommige scènes heel lang te duren, omdat je één op één meekijkt met de gebeurtenissen.

Deze filmclub voelt een beetje als een geheim genootschap dat in een donkere bioscoopzaal films bespreekt, zomaar op een doordeweekse avond. Als je er tussen zit, voelt het alsof je heel speciaal bent. Wat een mooi idee om filmliefhebbers zo bij elkaar te krijgen.

Dit vind je misschien ook leuk

Deze website gebruikt cookies

Deze website maakt gebruik van cookies (Functioneel, Analytisch, Marketing) die noodzakelijk zijn om de website zo goed mogelijk te laten functioneren. Door op accepteren te klikken, geef je aan hiermee akkoord te gaan.