Biebblog: De student

Sinds twee maanden verzorgt schrijver en dichter Heidi Koren maandelijks een blog voor de Bibliotheek Gelderland Zuid. Ze bekijkt de bibliotheek door de ogen van onze bezoekers. Want de bibliotheek is tegenwoordig veel meer dan alleen een plek om te lezen, te leren en informatie op te zoeken. In de bieb wordt koffie gedronken, bijgepraat, muziek geluisterd, gegrasduind, ontdekt, gewerkt, gezocht en gevonden. Door jong en oud, door lang en kort, door dik en dun en in alle talen van de wereld. Bekijk nu ook op IntoNijmegen de bieb door de ogen van de bezoekers! Deze maand: de nieuwkomer.

De student

Slechts een paar weken geleden was de stad gevuld met feestgangers en wandelaars. Over een paar weken wordt de stad opnieuw gevuld, ditmaal met studenten. In deze tussenliggende weken is het rustig. In de schaduw voor de grote draaideur van Bibliotheek De Mariënburg strijk ik neer met koffie en een muffin. Naast me zit een jongen hetzelfde te eten, we seinen even naar elkaar en proosten met onze muffins. Ik schat hem nog geen twintig, de helft van mijn eigen leeftijd, en denk terug aan mijn eigen jongere versie: hoe ik naar Nijmegen kwam en een kamer vond van twee meter bij tweeënhalf, ontdekte dat het schooljaar al was begonnen en me inschreef bij de pabo waar ik de klas binnenstruikelde. Ze waren al drie dagen bezig.

De bieb huisde nog in de Lindenberg. Niet lang daarna werd het plein opgebroken, verhuisde het politiebureau, werd het kerkje weer zichtbaar en verschenen de grote letters bibliotheek op de voorgevel van De Mariënburg. Destijds volgden we de ontwikkelingen van onze stad door de krant te lezen en langs de bouwputten te fietsen. Als ik een stapel boeken, cd’s en videobanden leende, moest ik in de rij staan en werd geholpen door een bibliothecaris. Ik vraag me af of ze nog een stempeltje op een leenkaart zette.

Over de schouder van de jongen kijk ik onbedoeld op zijn beeldscherm en zie hoe hij via de bieb-app wat titels opzoekt. Hij scrolt door de digitale bibliotheek. Zelf houd ik altijd erg van het lopen tussen de rijen boeken door. Mijn ogen laten dwalen over de titels. Op allerlei nieuwe ideeën komen en precies níet datgene mee naar huis nemen wat ik van plan was te lenen.

De jongen gooit zijn laatste slok naar binnen en propt de muffin naar binnen. Met de rug van zijn hand veegt hij langs zijn mond terwijl hij mij verontschuldigend aankijkt en glimlacht. Dan loopt hij naar binnen.

De zon piept langs de parasol. Het is een mooie dag. Er ligt een reservering voor me klaar die ik straks zal ophalen maar ineens krijg ik zin om Hokwerda’s kind te herlezen.

De jongeman komt naar buiten. Er zijn geen vijf minuten verstreken. Hij heeft opgezocht of de gewenste titel in huis was en waar het stond terwijl hij koffie dronk.Hij is naar binnen gelopen en wist precies op welke afdeling hij moest zijn en in welke kast het boek op hem stond te wachten. Hij pakte het en haalde het door de scanner. Vijf minuten later stond hij weer buiten. De zon schijnt op zijn hoofd. Ik houd van de daadkracht van de jeugd, van de zelfverzekerdheid en hoe ze hun plek in de wereld kunnen opeisen. Als hij langs me loopt valt mijn oog op de titel en het vertedert me vreemd genoeg om De Avonden te lezen.

Hoeveel er ook verandert in de wereld en hoe ik de meeste veranderingen ook toejuich, het is toch ook heel fijn te merken dat sommige dingen blijven.

Dit vind je misschien ook leuk