Coogans Bluff

Coogans Bluff heeft er hun missie van gemaakt om psychedelische en progressieve rock te versmelten met de vrijheid van de jazz. Gewapend met blazers en gitaren weet het Duitse gezelschap je mee te nemen in een glorieuze achtbaanrit die door prog-getinte jazzrockgrotten raast om uiteindelijk tevoorschijn te komen bij zonovergoten stranden.

Coogans Bluff gaat conventies uit de weg en weet voortdurend te evolueren waarbij van alles aan bod komt, van rock en jazz tot progressieve rock, fusion, kraut en pop. Op hun laatste album ‘Metronopolis’ uit 2020 slaagt de band er moeiteloos in om de balans te vinden tussen wilde proggy jazz erupties, Beatles- en Eagles achtige melodieën en uitwaaierende psychedelische geluidsgolven.

Het is verbazingwekkend waarmee de band genres en ideeën naadloos in elkaar laat overgaan in slechts één nummer, van uptempo fusion naar stampende heavy rock in een oogwenk, om af te sluiten met psychedelische synths en een sublieme saxofoonsolo. Coogans Bluff weet nostalgische retro rock in een eigentijds én opwindend jasje te gieten en weet daarbij alle clichés zorgvuldig te vermijden. En dat is knap werk. De band is daarnaast als een vis in het water als het op live optredens aankomt. Verplichte kost voor liefhebbers van o.a. Graveyard, Spidergawd en Causa Sui maar ook vroege Fleetwood Mac en Eagles.

No Man’s Valley’s sound laat zich moeilijk vangen. Psychedelische klanken die terug doen denken aan de tijd van The Doors en Pink Floyd strijden om de aandacht met duistere post punk in het straatje van The Gun Club en Nick Cave & The Bad Seeds. Soms dansbaar, soms introvert, altijd spannend en ook een tikkeltje vreemd. Doe je ogen dicht en laat je meenemen naar No Man’s Valley…