Pijn

Het in Manchester gevestigde Pijn overbrugt met hun sound verschillende (sub)genres en bewandelt daarbij een geheel eigen pad waarbij onder andere postrock en metal op een organische en indrukwekkende wijze bij elkaar worden gebracht.

Iets dat op hun debuut ‘Loss’, uit 2018, heel goed te horen is. Een album dat onderwerpen als verdriet, ontkenning, woede, depressie, reflectie en acceptatie voorbij laat komen. Het levert een complex en gedetailleerd werk op dat het verdient om vaker te beluisterd te worden om het beter te bevatten. Zware heavy riffs worden afgewisseld met lichte esoterisch aandoende pianostukken en strijkers zonder daarbij in clichés te vervallen. De plaat leidt uiteindelijk tot een chaotisch, hectische, maar eveneens meesterlijke climax. Het is razendknap wat Pijn voor elkaar krijgt.

Dat de band zich blijft ontwikkelen blijkt uit samenwerking met hun landgenoten van Conjurer dat in 2019 resulteerde in ‘Curse These Metal Hands’ waarvan de naam ontleend is aan de Britse komische serie The Peep Show. En dat is niet voor niets, want het is duidelijk dat beide bands genoten hebben tijdens de opnames. Het is een zeer riff georiënteerd album waarbij inspiratiebronnen als Baroness, ISIS en Mastodon niet onder stoelen of banken gestoken wordt. Nieuw werk is in de maak en we kunnen dan ook niet wachten tot Pijn het podium betreedt van Merleyn, want dat dit iets moois gaat opleveren staat buiten kijf.