Grandad wint De Roos van Nijmegen 2025
De Roos van Nijmegen, dé jaarlijkse muzikantencompetitie van Nijmegen, is volgend jaar vier decennia jong. Sinds 1986 vormt deze wedstrijd een belangrijk onderdeel van de Nijmeegse muziekscene en biedt het een perfect podium voor beginnende bands uit de regio Nijmegen. De opzet is nog altijd hetzelfde: na drie voorrondes in Merleyn mogen drie winnaars plus de winnaar van de publieksprijs door naar de finale in Doornroosje. Deelname aan de Roos is al een eer, maar de finale vormt natuurlijk de kers op de taart. Niet alleen voor de winnaars betekent dit naamsbekendheid. Ook de bands die zonder prijs het podium verlaten weten: de naam is genoemd en de podia staan voor ze open.
Hoog niveau
Zoals elk jaar is ook in deze 39e editie het niveau van de bands verrassend hoog. Bovendien biedt de avond een mix van stijlen, van jazz tot punk en van rock tot indie, die in verschillende verhoudingen smakelijk door elkaar worden gemengd. De zaal is uitverkocht en de meegekomen fans (ouders, vrienden, klasgenoten) zijn bijna nog zenuwachtiger dan de artiesten zelf. De jury zal achteraf toegeven dat de keuze een fikse kluif is geweest.
Gelukkig valt de publieksprijs, net als vorig jaar, niet op een van de door de jury gekozen deelnemers. Uiteindelijk gaan drie van de vier bands dus met een certificaat naar huis. Maar zoals vaker wordt gezegd: meedoen is belangrijker dan winnen. En geen van de bands gaat dit jaar met lege handen naar huis, want zij krijgen allemaal een exemplaar van het boek Can I Have Some of Your Famous Hot Sauce waarin de fameuze kok van Doornroosje haar recepten deelt, samen met anekdotes over het lievelingseten van beroemde bands. Maar dat is pas later, aan het eind van de avond. Eerst kan het publiek uitgebreid genieten van hetgeen op het podium wordt bereid.
De sfeer van een rokerig jazzcafé
Het is altijd lastig om een festival te openen maar Totini Susu weet het publiek meteen bij de les te krijgen. Het begint met een rustig jazzy geluid van drum en saxofoon, en terwijl de bandleden een voor een invallen ontstaat een instrumentaal intro dat klinkt als een jamsessie. Daarna betreedt zangeres Pomme als een volleerd artieste onder luid gejuich het podium. Haar uitstraling is professioneel en haar stem warm en zuiver. Met die stem voert zij het publiek mee in de sfeer van de rokerige jazzcafés van Parijs en Berlijn. Als een intermezzo vindt een van de bandleden een paar appels op het podium en gaat daarmee jongleren, waarna hij ze uitdeelt aan het publiek. Een grappige knipoog naar de naam van de zangeres. Te snel is dit bijzondere optreden voorbij. Onthoud die naam: Totini Susu.
Een beetje activisme
De tweede act op het podium is PORTRAY en dat is van een heel andere orde. Voordat ze starten is hun activistische standpunt door de prominent aanwezige Palestijnse vlag al duidelijk. Bij de start wordt het podium gehuld in zoveel rook dat de muzikanten nauwelijks zichtbaar zijn. De muziek is een stuk harder dan hun voorganger en ze weten al snel een flinke moshpit te creëren.
Niet heel verrassend nemen ze de tijd om de 50.000 doden in Gaza te herdenken, waar het publiek actief aan meedoet door de lampjes van hun mobieltje in te schakelen. Een mooi moment zonder dat het te zwaar wordt. Al snel brengen ze evenwicht aan door bij wijze van vrolijke noot een stapel flexibeams in het publiek te werpen. Die weten de gekleurde slurven goed te gebruiken tijdens een moshpit nieuwe stijl. Dit is absoluut een band met potentie die we hopelijk op menig festival gaan zien.
Dansbare indie
The Awkward doen hun naam geen eer aan. Zelfverzekerd staan ze op het podium met een dansbare mix waarin rock’n’roll, Franse chansons en liefdesliedjes om voorrang strijden. Met een flinke dosis humor en zelfrelativering noemen zij zichzelf "indiesukkels die loserpop" maken, maar intussen pakken ze het publiek helemaal in. Werd er al flink gemosht bij PORTRAY, nu gaat het publiek helemaal los. Het mag dan indie heten maar het is zeker geen braaf optreden. Ook hier weet het publiek de dansruimte voor het podium goed te benutten. Een liefdesliedje voor alle moeders heet "Gonny", en wordt speciaal opgedragen aan de geluidstechnicus van de avond.
Geiten en sjaals
En dan is alweer de laatste band aan de beurt. Op het podium worden knuffelgeiten neergezet op sjaals met de bandnaam. Grandad pakt de zaken professioneel aan. Ook hier speelt een saxofoon de hoofdrol. Sterker, dezelfde saxofonist als bij Totini Susu blaast ook hier zijn partij overtuigend mee. Hoewel de attributen in eerste instantie doen denken aan een metalband, speelt Grandad voornamelijk punkachtige rock met jazzy invloeden. Al zal dat laatste vooral de associatie zijn die de saxofoon oproept, want deze band zou zich niet thuis voelen in een rokerig jazzcafé.
Ook hier wordt weer flink gedanst en gemosht, vooral als de gitarist van het podium springt en zich al spelend snel in het middelpunt van een wervelende cirkelpit bevindt. Als de set is afgelopen scandeert het publiek "we want more." Maar dan moet de uitslag van de jury nog komen, dus wie weet...
Lastige keuze
De bands waren stuk voor stuk van een hoog niveau. Allen hadden hun eigen stijl dus het was een lastige vergelijking. Er kan echter uiteindelijk maar één winnaar zijn, zonder daarmee de andere bands tekort te doen. De publieksprijs ging naar Totini Susu.
Opmerkelijk is dat, net als vorig jaar met Geenius, het publiek kiest voor de meest jazzy band. De tweede prijs was voor The Awkward en nummer één werd Grandad dus zij mogen inderdaad nog een toegift verzorgen. Helaas viel PORTRAY net buiten de prijzen, maar we rekenen erop dat al deze bands binnenkort nog vaker te bewonderen zullen zijn, in Nijmegen of elders in het land.
Fotografie: Heyta Melssen