Biebblog: de lezer

Schrijver en dichter Heidi Koren schrijft maandelijks een blog voor de Bibliotheek Gelderland Zuid. Ze bekijkt de bibliotheek door de ogen van de bezoekers. Want de bibliotheek is tegenwoordig veel meer dan alleen een plek om te lezen, te leren en informatie op te zoeken. In de bieb wordt koffie gedronken, bijgepraat, muziek geluisterd, gegrasduind, ontdekt, gewerkt, gezocht en gevonden. Door jong en oud, door lang en kort, door dik en dun en in alle talen van de wereld. Lees mee op IntoNijmegen! Deze maand: de lezer. 

De lezer

Ik zit in de bibliotheek in Elst. Jaren geleden woonde ik in dit dorp. In die tijd fietste ik hier minstens een keer per week naartoe. Met mijn dochtertje in het kinderzitje voor. Kusjes in haar nek, samen boodschappen doen op de markt. En dan huppelend naar de boekjes, zij met een plakje kaas van de kaasboer in haar knuistje.

Nu rijd ik er af en toe vanuit Nijmegen naartoe om een reservering op te halen. Turks Fruit ligt klaar op mijn naam. Ik probeer mijn inmiddels vijftienjarige dochter door haar leeslijst te helpen. Een ándere bibliotheek nodigt me altijd weer uit om even rond te struinen, zoals ik het ook altijd heerlijk vind in het buitenland boodschappen te doen. Ik laat mijn blik dwalen over de vreemde kasten.

In de gifgroene zitzak op de kinderafdeling zit een oudere heer. Hij hangt een beetje op half zeven. Om hem heen liggen boeken: een aantal felgekleurde prentenboeken en ik herken Het verborgen leven van bomen van Wohlleben en twee dikke romans. De man bladert in de krant. Zijn grijze krullen doen me denken aan Wolkers, die zelf een beste ontdekker was. Een ontdekker van het kleine, voor de hand liggende weliswaar. De man legt de krant weg en pakt een prentenboek op. Hij schuift zijn billen wat dieper de zitzak in en zet zijn leesbril recht. Dan begint hij te lezen. Wie zegt dat de kinderafdeling exclusief voor kinderen is?

Hij schatert hardop, geen van de kinderen kijkt om, maar de grote mensen in de bieb wel. Er wordt wat gegniffeld. De man lijkt niets op te merken en bladert door. Over mijn boek heen kijk ik naar hem. Van 0 tot honderd in de bieb, denk ik en die gedachte vertedert me. Dít is lezen, denk ik. Dít is een lezer. Niet omdat hij een prentenboek leest, maar omdat hij schaamteloos op lijkt te gaan in de letters. Hij is op ontdekking, op avontuur.

Spontaan besluit ik uit iedere sectie ongezien een boek te kiezen en die hele stapel mee naar huis te nemen. Een psychologieboek, een thriller, een roman, een reisboek over Bolivia, een juridisch naslagwerk. De stapel wordt zwaar. Als ik weer op de kinderafdeling kom, is de zitzak leeg. De man is nergens meer te bekennen. De boeken die er juist nog omheen slingerden zijn weg. Ook in de rest van de bieb steekt de bos grijze krullen nergens boven de kasten uit.

Ik loop met mijn zware stapel naar het automaat. Turks Fruit ligt bovenop. Op de achterkant een prachtige foto van een bijzondere ontdekker.

Dit vind je misschien ook leuk