Moving Futures – dag 2

Moving Futures is hét festival waar je dans van de nieuwste generatie makers in al zijn verschijningsvormen beleeft. Elke avond biedt het festival vernieuwende dans in een royaal uiteenlopend programma.

Onder het motto: “Tell to inspire” brengen de Moving Futures makers van 2023 voorstellingen, performances, installaties, lezingen en (after)talks naar jouw stad! Laat je verrassen door de betrokken, brutale en barrière-doorbrekende dansmakers en performers van nu.
Programma vrijdag 14 april 2023
Bekijk hier het programma van vrijdag 14 april 2023

Programma zaterdag 15 april 2023
Gratis pop-up performances:
18.30 uur, De Kaaij - Asley & Domenik - I have lived everywhere but here
19.30 uur, Marienburgplein - Asley & Domenik - I have lived everywhere but here
Hoofdprogramma
20.30 uur, in LUX 7

• 
  
• Liam McCall: FR/AGILE
  Een oprechte dans solo waarin McCall een manier probeert te vinden om zijn breekbaarheid en wendbaarheid te verenigen
  Pauze
  
• Jefta Tanate & Matilde Tommasini: Even Onions Don't make me cry
  In dit duet onderzoeken ze hoeveel kwetsbaarheid nodig is om jezelf in deze maatschappij staande te houden
  
  
• Charles Pas: Victory boogie woogie
  Een dynamische trip over wat het betekent als je jezelf continu moet optuigen?
  

Over Moving Futures
Moving Futures Festival is een initiatief van Theater aan de Rijn, ICK Artist Space, DansBrabant, Dansateliers, Korzo, Grand Theatre Groningen. Met het landelijk gespreide netwerk en een krachtenbundeling met lokale theaters en partners, streven de bovenstaande danshuizen ernaar om een nieuwe generatie choreografen op landelijke schaal zichtbaar te maken.

Het netwerk Moving Futures wordt gedragen door een gedeelde visie op hoe talentontwikkeling vorm te geven voor een nieuwe generatie dansmakers. Het faciliteert een kritische dialoog, waardoor werkmethodes, identiteit, denken en opereren aangescherpt worden. Het netwerk en festival fungeren als ontmoetingsplek voor makers, publiek, programmeurs en producenten. Het festival biedt naast de programmering, een rijk en kaderend randprogramma, dat het publiek uitnodigt de choreografen op verschillende manieren te ontmoeten. Door gerichte samenwerking tussen de partners en met de lokale theaters en verschillende partners, streven de huizen naar zichtbaarheid en het bouwen aan naamsbekendheid voor een nieuwe generatie choreografen.
Over FR/AGILE
Hoe houden we het licht vast in een wereld die steeds donkerder lijkt te worden?
Is het leven meer dan een verzameling problemen waar we mee moeten dealen?
Een verzameling problemen die we met ons mee blijven dragen, terwijl er steeds nieuwe
bijkomen die op onze schouders drukken. En wij ons maar afvragen waarom onze rug zo’n
pijn doet.

FR/AGILE is een oprechte dans solo waarin Liam McCall een manier probeert te vinden om zijn breekbaarheid en wendbaarheid te verenigen. Het is een pleidooi voor de noodzaak van kwetsbaarheid in HipHop, waarbij hij zijn rauwe menselijkheid onthult vanuit zijn kern als Bboy.

https://vimeo.com/798761286

Liam (1995) werd op jonge leeftijd verliefd op breaking en beweging. Samen met zijn crew Underdogz maakte hij naam in de underground battle scene. Hij staat bekend om zijn creatieve vrijheid, muzikaliteit, improvisatie vaardigheden en genre overstijgende bewegingskwaliteiten. Liam heeft als danser in talloze producties gestaan (bij gezelschappen als DOX, AYA, 155, MAAStd en IRCompany). FR/AGILE is zijn tweede stuk dat hij maakte voor het theater. In 2022 won FR/AGILE de Best of Fringe Amsterdam Award.
Over Even onions don't make me cry
by Jefta Tanate & Matilde Tommasini
If logic is my reality
Than my brain is my death
If my heart is the truth
Than my world would crumble
If my hate is my drive
Than destruction is my tool
If my adoration is justified
Than my eyes would be deceived

Wanneer en hoe heb je kwetsbaarheid nodig? Even onions don’t make me cry is een samenwerking tussen Matilde Tommasini en Jefta Tanata. De residentie onderzoekt in hoeverre je een muur om je heen moet bouwen om jezelf in deze maatschappij staande te houden. Wanneer en hoe heb je kwetsbaarheid nodig? Door levenservaring creëren we een systeem voor onszelf. Soms werkt dat systeem, en soms niet.

Het duet is een ontmoeting tussen twee van die systemen die beiden niet meer houdbaar zijn. Ze onderzoeken hoeveel kwetsbaarheid nodig is om die patronen te overwinnen en om hun relatie opnieuw in te richten. De vraag die zij stellen luidt: hoeveel lagen van ‘onze uien’ kunnen we afpellen? En in hoeverre moeten we dat doen om de veranderende tijden en relaties aan te kunnen? De twee entiteiten komen in aanraking met patronen van zelfvernietiging, onzekerheden en het vuur dat in ons allen zit. Om eerlijk te zijn, we huilen allemaal wel eens. En dan pellen we toch de lagen van onze kostbare uien en snijden deze fijn.
Over Victory Boogie Woogie


In de mime solo Victory Boogie Woogie plaatst Charles Pas zichzelf in een dystopische tussenruimte om te onderzoeken wat het betekent als je jezelf continu moet optuigen. Als verdwaalde jongeman gaat hij de strijd aan met het alledaagse, in een poging dat te temmen en op zoek te gaan naar alles wat daarachter ligt. Wat betekent het als je geen verbinding kan vinden, ontreddering de overhand krijgt, maar je niet anders weet dan door te gaan? 

Bij deze voorstelling, waar de kracht ligt in het minimale gebruik van theatrale middelen, is Charles in dialoog met een volledig gesampled geluidsdecor van de soundtrack van het stadsleven. Victory Boogie Woogie is een dynamische trip waarin door middel van flitsen van een leven in de stad zich een steeds groter plaatje openbaart aan de toeschouwer. De dreiging van het radicaliseren van het individu ligt constant op de loer. 

Victory Boogie Woogie is geproduceerd door Likeminds in samenwerking met ICK-Artist Space. 
Over I have lived everywhere but here
Een nomadische interventie
Waar en wanneer voel je je thuis?
Kunnen we samen een huis bouwen ongeacht de plek?
Wie bepaalt wat dit huis wordt?
Een stuk dansvloer wordt van het podium gepeld en het theater uitgedragen in een onstabiele wereld. Waar het zich ook ontrolt, de vloer en de bewoners bouwen een nieuw huis voor zichzelf.
Buiten evolueert de vloer tot een vorm veranderend lichaam. Tijdelijke sculpturen vormen en vervagen, schuilplaatsen worden holtes van intimiteit – een levend landschap.
—
Ashley en Domenik voelen zich thuis maar zijn tegelijkertijd niet op hun plek. In deze voorstelling vragen ze zich af wat thuis voor hen betekent in een wereld die altijd in beweging is.