LAND VAN TAAL EN WAAL met Mondo Leone, Douwe Dijkstra en Debby Hertsenberg

POËZIE, MUZIEK EN TAAL

Een bonte middag over de zoektocht naar simpel geluk en de afslag naar duistere diepgang.

MONDO LEONE
Filmmaker, muzikant maar vooral geboren verteller Leon Giesen kan als geen ander stilstaan bij zaken waar de meeste mensen, op het eerste gezicht totaal terecht, straal aan voorbij lopen. Hij daarentegen gaat op onderzoek en ontdekt de wonderlijkste dingen. Die deelt hij weer in Mondo Leone (De Wereld van Leon). Een even vanzelfsprekende als unieke combinatie van film, muziek en natuurlijk verhaal.

DOUWE DIJKSTRA
Wie de editie van Land van Taal en Waal met Meindert Talma heeft bijgewoond weet hoezeer wij gesteld zijn op Friese logica en nuchterheid.

Douwe Dijkstra speelt deze middag stukken uit zijn voorstelling Let’s get mental.
Let’s get mental is een mix van cabaret, muziek, stand-up en theater. Hij maakt daarin gebruik van de duistere kanten van metalmuziek.

Douwe Dijkstra is afkomstig uit Oosterzee. Hij ging naar school in Heerenveen: 20 km heen en 20 km terug, langs het Tjeukemeer. Van zijn 11de tot zijn 21ste jaar heeft hij bij de boer gewerkt. Na zijn studies is hij nu sinds een tijd muzikant en podiumkunstenaar. Douwe is bekend van het kunstenaarscollectief Heksenhamer en het muzikale duo Douwe Dijkstra en de Sneue Vertoning.
“Therapiepop is popmuziek over therapie”, legt Douwe uit. “Ik ben afgestudeerd als psycholoog en heb daarna op de Popacademie gezeten. In combinatie met een reeks aan therapieën die ik heb gevolgd, is van daaruit uiteindelijk therapiepop ontstaan: popmuziek over therapeutische onderwerpen.”
De voorstelling Let’s get mental is popmuziek over therapie. Voor Douwe zelf is het naar eigen zeggen dus geen therapie, al is het onderwerp wel zwaar. Hij wil de worsteling van therapie op een luchtige manier onder de aandacht brengen

DEBBY HERTSENBERG
Gevormd door het leven, na beroepsmatig verschillende wegen te hebben ingeslagen, bleef het verlangen naar creatief te zijn aanwezig , zoals ik ooit ervaren had op het jaar Toneelschool dat ik meemaakte in Maastricht in 1991. Na die tijd raakte ik mijn eigen persoonlijke creativiteit voor langere tijd kwijt, maar ik vond het weer terug, na mijn veertigste, toen ik ontdekte dat ik “Poëzie ”kon schrijven. Nu ben ik 52 en bouw aan mijn eigen wereld van Taal, met altijd in mijn achterhoofd, zekerheden zijn er niet in het leven, de Poëzie komt, gaat en verdwijnt en je weet niet wanneer het weer verschijnt.