Panama Pictures

Panama Pictures vervlecht onder aanvoering van prijswinnend choreograaf Pia Meuthen dans met circus, acrobatiek en livemuziek tot meeslepende voorstellingen. In Vanishing Point ontrafelt een cast van dansers en acrobaten, variërend in leeftijd van begin dertig tot eind zestig, wat het betekent om ouder te worden.

Het verleden groeit, de toekomst krimpt, in hoeverre ben je nog diegene die je ooit was? Er komt een moment dat je steeds meer in de marge terechtkomt en het pulserende leven zich elders lijkt af te spelen. De kwetsbaarheid van je lichaam wordt tastbaar en alles vertraagt. Performers verschijnen en verdwijnen, wankelend, spelend met risico’s en het lot tartend. Een zoektocht naar vergankelijkheid, een poëtische beeldenreeks over het verlangen naar het stopzetten van de tijd met live uitgevoerde elektronische soundtrack van huiscomponisten Strijbos & van Rijswijk en Davide Bellotta.
Over Panama Pictures
Panama Pictures werkt internationaal en maakt voorstellingen op het snijvlak van dans en circus, waarin de disciplines moeiteloos in elkaar overvloeien en de dialoog aangaan met architectonische decors en live muziek. Dynamisch, ongepolijst en bij vlagen spectaculair, maar tegelijkertijd kwetsbaar en intiem.
Interview Eddy Becquart over het verlangen op te gaan in het geheel
In Vanishing Point is een belangrijke rol weggelegd voor Eddy Becquart, de 68-jarige danser/choreograaf/docent herkent de thematiek van de voorstelling als geen ander: ouder worden, vergankelijkheid. Hij danste niet veel meer, de leeftijd en ongemakken begonnen op te spelen. “Ik heb veertig jaar serieuze eisen aan dat lijf gesteld, bijna alles in m’n lichaam is ooit gebroken geweest.” Maar toen Pia Meuthen, oud-leerling van Eddy aan de Fontys Dansacademie, hem rond 2014 vroeg in een stuk van haar te dansen, zei hij volmondig ja.

Oudere danser
Wat doe je als oudere danser op het podium? De mogelijkheden zijn beperkt volgens Eddy. “Om twee redenen. Eerst, de rol. Eenvoudig gesteld: zet mij naast een jonge danseres en het krijgt direct een seksuele lading. Of het wordt vader-dochter. Zet je een oudere danseres tegenover mij, probleem opgelost”

“Maar wat dan speelt: de esthetiek van de jeugd. Je danst als je jong bent. Publiek kan een vrij ongenadige, kritische blik hebben en al snel denken: ‘Ach, die ouwe wil laten zien dat-ie het ook nog kan’. En dat overheerst dan de betekenis van de choreograaf. Pia beseft dat heel goed, zij snapt dat ze mij niet moet combineren met jonge mannen, met de jeugd. Zij plaatst mij er dus tegenover. Of aan de rand. Of er middenin, maar met een andere betekenis. Omdat Pia zeer harmonieus is in haar artistieke grammatica, ontstaan er dan geen rauwe contrasten maar juist mooie, kwetsbare ontmoetingen.”

Schoonheid
Vanishing Point biedt ook positieve bezinning, relativerende beschouwing. “Ja, absoluut. Het laat je jezelf namelijk ook afvragen: is dat nu wel zo erg, oud worden en gezichtsverlies lijden? Nee dus. Eén van de belangrijkste zinnen die ik ontdekte bij het maken van deze voorstelling luidt: ‘Vanaf het moment dat je geboren wordt, zit je in het proces van ouder worden’. Ouder worden is dus één groot pingpongspel van wat je hebt gedaan en wat er nog komt. En voorbij een verdwijnpunt ontstaan altijd weer nieuwe perspectieven.”