NITE (Noord Nederlands Toneel + Club Guy & Roni)

In My First Tragedy: Iphigeneia brengen Mart van Berckel en Angela Herenda de Griekse tragedie van Iphigeneia terug naar de bron: een indringend ritueel waarin de mens worstelt met zelfopoffering en het genadeloos toeslaande en onvermijdelijke noodlot. Zelfopoffering voor het grotere goed – waarom? En vooral: hoe doe je dat dan?

My First Tragedy is een wild ride. Een gesamtkunstwerk dat niet de lijnen van een psychologische verhaal volgt, maar een poging doet om de kracht van mythes en rituelen met het publiek te delen. Down to earth, in your face, hallucinant en fantasierijk tegelijk. “I give myself up willingly, Since that is what is asked of me.”
Hypnotische trip vol dans, muziek en live slagwerk
De performers spelen niet het originele stuk van Euripides, delen van de oorspronkelijk tekst komen bijvoorbeeld terug als lyrics. Stukje bij beetje pellen zij de tragedie af, om vervolgens uit de brokstukken een louterende en hypnotische trip vol dans, muziek en live slagwerk op te bouwen.

Wat beweegt iemand om zichzelf op te offeren? Hoe offer je jezelf op om verandering te kunnen laten ontstaan? Hoe laat je datgene los dat voor jou het allerbelangrijkste is – of zelfs ‘iets belangrijks’? Hoe maak je ruimte voor iets nieuws? En in hoeverre is dit werkelijk jouw keuze als de afloop onvermijdelijk lijkt?

Benieuwd? Bekijk hier het programmaboekje.
Publieksreacties
NITE vroeg aan het publiek wat ze van de voorstelling vonden. Een greep uit de reacties:

• 
  
• “Not sure if I totally got it but I absolutely loved it either way!” ⭐️⭐️⭐️⭐️ 
  
• “It’s amazing how you can captivate someone with so few attributes.”  
  
• “DAMN SON!” ⭐️⭐️⭐️ 
  
• “I absolutely loved it! Oh, how I wished I would have taken my students to this!” ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ 
  
• “Brilliantly done...” 
  
• “So special and unexpected.” ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ 
  
• "Hats off to the performers - what a stamina!" 
  
• “I love de genderfluidity of the costumes.” ⭐️⭐️⭐️ 
  

Over de makers
Van Berckel and Herenda maakten eerder samen de Parade hit-voortselling, Carry/Jump/Catch. Het Parool schreef erover: “De meeste energie krijg je zonder meer van de zeven dansers van Club Guy & Roni’s Poetic Disasters Club. Jonge mensen die tot het gaatje gaan.”

Angela Herenda is deel van het interdisciplinaire NITE ensemble, ze is danser en maker. Herenda studeerde af aan de Rotterdamse Dansacademie. Ze danste vervolgens bij verschillende gezelschappen in Hongkong, Zweden, Oldenburg en Nederland en vond uiteindelijk een thuis bij internationaal dansgezelschap Club Guy & Roni.

Mart van Berckel studeerde piano, muziektheater en regie aan ArtEZ Arnhem en de Hogeschool der Kunsten in Zürich. Zijn afstudeervoorstelling ‘PLAY MAIDS’ (2016) won de publieksprijs op festival Körber Studio Junge Regie in Hamburg en werd bekroond met vijf sterren in de Theaterkrant. Sinds zijn afstuderen maakte hij voorstellingen bij o.a. De Nieuwe Oost, en KASKO en was hij regieassistent van Robert Wilson bij De Nationale Opera. Mart hanteert een werkwijze die doet denken aan die van een beeldend kunstenaar of een componist. Met grote precisie maakt hij ‘zintuiglijke theatertrips’; poëtische totaalcomposities van beeld, licht, beweging, tekst, geluid en muziek.
Greep  uit interview Angela en Mart
Wat was de laatste keer dat jij jezelf opofferde voor kunst? En hoe ziet die zelfopoffering eruit?
Mart: Ik denk dat we dat de hele tijd doen. Voor mij voelt het als volledige toewijding aan het stuk. Dat vereist hele lange dagen maken en wat minder slapen. Al je energie, tijd en moeite steek je hierin. Al het andere bestaat even niet.

Is zelfopoffering onvermijdelijk als maker?
Mart: Ja, dat denk ik wel. Zelfopoffering is ook het loslaten van ideeën. Kill your darlings.

Angela: Uiteindelijk gaat opoffering om vertrouwen hebben. Je moet erop vertrouwen dat dit wezen jou gaat leiden en dat het bepaalde dingen meer wil dan jij. Als jij blindelings vertrouwt dat het goed komt, dan begint het terug te praten en vertelt wat het nodig heeft.

Je noemt het een wezen. Voelt het als een levend ding? Een persoonlijkheid?
Angela: Ja. We hebben een monster gecreëerd, haha. Het ademt op een manier dat je denkt: wauw, wat hebben we gedaan? 

Do you have what it takes to go beyond yourself? And are you willing to go there? “Damn my mother, damn my father, What has this to do with me?!”

Simultaneously down to earth, in your face, dizzying and hallucinatory – My First Tragedy is a wild ride. A fever dream that doesn’t follow the lines of a psychological story, but rather makes an attempt to share the power of myths and rituals.

Don’t expect Euripides’ original play; only parts of the original text recur as lyrics. Bit by bit the performers deconstruct the tragedy, only to use the fragments to reconstruct a dizzying and hypnotic fever dream of dance, music and live percussion.

What moves someone to sacrifice themselves? How do you renounce yourself to allow change to occur? How do you make room for something new? And to what extent is this really your choice when the outcome seems inevitable?

In My First Tragedy: Iphigeneia, Mart van Berckel and Angela Herenda bring the Greek tragedy of Iphigeneia back to its source: a penetrating ritual in which individuals struggle with self-sacrifice and the mercilessly striking and inevitable fate. Van Berckel and Herenda previously co-produced the Parade hit play, Carry/Jump/Catch. The Parool wrote about it, “You get the most energy, without a doubt, from the seven dancers of Club Guy & Roni’s Poetic Disasters Club. Young people who go beyond themselves.”